เอาจริงๆตอนที่เริ่มทำเสื่อ เราก็ไม่รู้หรอกว่า “ความยั่งยืน” ในเส้นทางนี้คืออะไร เรารู้แค่เราอยากใช้เศษเสี้ยวความรู้ วิชาการพัฒนาชุมชน มาใช้กับงานอัญมณีและเครื่องประดับให้ได้ แล้วเราก็พบว่า ความสุขที่ได้ มันก็มาในรูปแบบของการให้โอกาสตัวเอง ได้ทำในสิ่งที่อยากทำอย่างตั้งใจ และการได้เห็นสิ่งนั้นเติบโตไปเรื่อยๆ ทั้งด้านการมีส่วนร่วมกับท้องถิ่น การกระจายรายได้กับชุมชน จนไปถึงความเมตตาเอ็นดูที่ได้จากลูกค้าทุกคน ในฐานะผู้ประกอบการตัวน้อย สิ่งเหล่านี้มันก็ทำให้หัวใจพองฟู เหมือนความรู้สึกของแม่ ที่ได้เห็นลูกน้อยโตขึ้นไปเรื่อยๆจริงๆ
